Scenariusz katechezy przed Festiwalem Młodych

Diecezjalne Duszpasterstwo Młodzieży – nawiązując do komunikatu Wydziału Nauczania ŁKD (N. 253/2018), w którym stwierdzono, że diecezjalnym dziękczynieniem młodzieży przyjmującej sakrament bierzmowania będzie jej udział wraz z animatorami w Festiwalach Młodych w Płonce Kościelnej.

Podajemy scenariusz katechezy z linkami do filmów promujących festiwal. „Festiwal Młodych” w Płonce Kościelnej to wyjątkowe wydarzenie w skali naszej Diecezji, które z roku na rok gromadzi coraz więcej uczestników. Rokrocznie do Płonki Kościelnej przybywa ok. 2 tys. młodych. Gorąco prosimy o skierowanie zachęty nie tylko do młodzieży, która przyjmie w tym roku sakrament bierzmowania, ale również do tych, którzy przyjęli go przed laty.
Więcej informacji, wraz z programem spotkania, zostanie przekazanych w najbliższym czasie.

Scenariusz katechezy promujący Festiwale Młodych w Płonce Kościelnej

Temat: Festiwal Młodych formą nowej ewangelizacji i miejscem twórczego wyrażania wiary.

Cel ogólny:
1. Zapoznanie z historią Sanktuarium Matki Bożej Królowej Młodzieży w Płonce Kościelnej i ukazanie Festiwalu Młodych jako formy modlitwy , której celem jest pogłębienie żywej relacji z Jezusem i doświadczenie diecezjalnej wspólnoty młodych.

Cele szczegółowe:
1. Uczeń wie, że na terenie diecezji łomżyńskiej, w Płonce Kościelnej, znajduje się Sanktuarium Matki Bożej Królowej Młodzieży, gdzie odbywają się Festiwale Młodych.
2. Uczeń wyjaśnia, że Festiwal Młodych jest okazją do wspólnego przeżywania wiary i dzielenia się doświadczeniem chrześcijańskiego życia.
3. Uczeń prosi Pana Boga o dar ożywienia swojej wiary, aktywnie uczestniczy w Festiwalu Młodych i zachęca do udziału swoich rówieśników.

Metody i formy pracy:
Praca w grupach, praca z tekstem, rozmowa w parach; quiz, opowiadanie, rozmowa kierowana; film.

Środki i pomoce dydaktyczne
Obraz lub obrazki Matki Bożej „Królowej Młodzieży”; teksty do pracy w grupach; tekst opowiadania; pytania do przeprowadzenia quizu o Płonce Kościelnej.

Wprowadzenie
Katecheta:
Na początku naszego spotkania zapraszam Was dzisiaj do sprawdzenia swojej wiedzy na temat jednego z Sanktuariów Maryjnych naszej łomżyńskiej diecezji, a mianowicie Płonki Kościelnej. W tym właśnie Sanktuarium jest Obraz Matki Bożej „Królowej Młodzieży”. Tutaj również odbywają się Festiwale Młodych, które są wspaniałą formą modlitwy, okazją do pogłębienia żywej relacji z Jezusem oraz miejscem doświadczenia diecezjalnej wspólnoty młodych.
( w miejscu widocznym dla wszystkich umieszczamy obraz Matki Bożej Królowej Młodzieży, podejmujemy modlitwę i rozpoczynamy „Quiz o Płonce Kościelnej”)
Quiz o Płonce Kościelnej.
Z którego wieku pochodzi obraz Matki Bożej znajdujący się w kościele w Płonce kościelnej? (XVII w.)
Ile uzdrowień za przyczyną Matki Bożej dokonało się w Płonce Kościelnej? (915)
Który Król przed wyprawą wiedeńska modlił się przed obrazem Matki Bożej w Płonce Kościelnej? (Król Jan III Sobieski)
Kto dokonał koronacji obrazu Matki Bożej Królowej Młodzieży w Płonce Kościelnej? (Kardynał Józef Glemp)
Jakim tytułem Matki Bożej zachwycali się Księża Biskupi mówiąc: „to tytuł na dzisiejsze czasy, to określenie Matki Bożej, które potrzebne jest nam dziś w duszpasterstwie młodzieży” ? (Królowa Młodzieży)
Z jakim wydarzeniem związane było spotkanie młodzieży w Płonce Kościelnej w 2010 roku i z czyjej inicjatywy ono się dokonało? (25 lat koronacji Obrazu Matki Bożej Królowej Młodzieży, a inicjatorem było Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Diecezji Łomżyńskiej)
Jaki charakter ma „Festiwal Młodych u Królowej Młodzieży”? (ewangelizacyjny)

Aktywizacja:
Katecheta:
Zapewne każdy z Was niejednokrotnie zastanawia się nad celem swojego życia. To bardzo ważne, aby umieć się zatrzymać i pomyśleć. Pan Bóg pragnie relacji z człowiekiem. Spotkania z Nim zmieniają wszystko, nadają nowy kierunek wielu sprawom. Jego obecność w codzienności czyni nas ludźmi szczęśliwymi i spełnionymi. To właśnie w Jego obecności możemy usłyszeć słowa prawdy, które wyzwalają ze strachu, kompleksów, niewiary… Boża obecność uczy nas przyjmować błogosławieństwa i rodzi wdzięczność. Zastanowimy się teraz, podejmując pracę w grupach, nad bardzo ważnymi elementami naszego chrześcijańskiego życia, których możemy doświadczyć także podczas spotkania z innymi młodymi ludźmi na Festiwalu Młodych w Płonce Kościelnej.
(Uczniowie pracują w 4-ch grupach , zapoznają się z tekstem o Adoracji; o Ewangelizacji; o Parafii Płonka Kościelna i o Modlitwie Uwielbienia. Czytając tekst w poszczególnych grupach, uczniowie szukają odpowiedzi na pytania umieszczone pod tekstem; praca w grupach trwa ok. 15 min, a następnie zapraszamy grupy do dzielenia się na forum klasy. ).

Załącznik nr 1 – grupa 1
Zdarza się niejednokrotnie, że postawa adoracji i trwania przy Jezusie Eucharystycznym budzi zadziwienie. Niektórzy pytają, co modlący się robią przez ten czas? Jak to możliwe, aby adorować Jezusa w Hostii? Jak się modlić podczas takiej adoracji? Tradycja apostolska przekazuje nam szereg różnych form modlitwy, które pokazują nam, jak mamy się modlić. Działający dziś wśród nas Duch Święty naucza i przypomina nam wszystko, co powiedział Jezus, wprowadza każdego w tajemnicę Jego życia w różnych jego przejawach i wychowuje każdego osobiście do bogatszego życia chrześcijańskiej modlitwy (por. KKK 2625). Do najważniejszych form modlitwy zakorzenionych w Nowym Testamencie należy modlitwa błogosławieństwa i adoracji. Modlitwa błogosławieństwa jest specyficznym, głębokim spotkaniem Boga i człowieka. Błogosławienie Boga w modlitwie jest odpowiedzią na udzielone nam dary Boże. To Bóg jest tym, który pierwszy błogosławi człowiekowi w jego życiu. Serce człowieka uznając w Bogu źródło wszelkiego błogosławieństwa, powinno często w czasie modlitwy wychwalać i błogosławić z wdzięcznością Ojca przez Jezusa w Duchu Świętym. Podejmujący trud tej formy modlitwy uczy się dostrzegać Boże dary, otwiera się pełniej na codzienne Boże błogosławieństwo. „Modlitwa błogosławieństwa jest odpowiedzią człowieka na dary Boże. Ponieważ Bóg błogosławi, serce człowieka może z kolei błogosławić Tego, który jest źródłem wszelkiego błogosławieństwa” (KKK 2626). Błogosławieństwo jest wyrazem głębokiego dążenia modlitwy chrześcijańskiej: jest ono spotkaniem Boga i człowieka; w błogosławieństwie dar Boga i przyjęcie go przez człowieka przyzywają się nawzajem i jednoczą. Modlitwa błogosławieństwa jest odpowiedzią człowieka na dary Boże. Ponieważ Bóg błogosławi, serce człowieka może z kolei błogosławić Tego, który jest źródłem wszelkiego błogosławieństwa. Adoracja jest zasadniczą postawą człowieka, który uznaje się za stworzenie przed swoim Stwórcą. Wysławia wielkość Pana, który nas stworzył, oraz wszechmoc Zbawiciela, który wyzwala nas od zła. Jest uniżeniem się ducha przed “Królem chwały” (Ps 24, 9-10) i pełnym czci milczeniem przed Bogiem, który jest “zawsze większy”. Adoracja trzykroć świętego i miłowanego ponad wszystko Boga napełnia nas pokorą oraz nadaje pewność naszym błaganiom. Modlitwa adoracji charakteryzuje się jeszcze głębszą, pokorniejszą postawą człowieka przed Bogiem. W czasie modlitwy adoracji człowiek staje uniżony przed Bogiem, swoim Stwórcą, Królem i Zbawicielem. Niezależnie od tego, czy adoruje się Boga w ciszy modlitwy domowej, czy trwając w milczeniu przed Najświętszym Sakramentem, modlący się tak człowiek wysławia wszechmoc Boga, który nas stworzył, zaplanował nasze życie, otacza je ustawiczną opieką, wyzwalając nas od zła. Ta forma modlitwy powinna doprowadzić człowieka do pełnego czci milczenia przed wielkością i dobrocią Boga. Adoracja powinna być miłosnym i pokornym podziwem Jego świętości. Adoracja napełnia nas pokojem i harmonią, daje pewność naszym błaganiom. „Adoracja jest zasadniczą postawą człowieka, który uznaje się za stworzenie przed swoim Stwórcą. Wysławia wielkość Pana, który nas stworzył, oraz wszechmoc Zbawiciela, który wyzwala nas od zła. Jest uniżeniem się ducha przed Królem chwały (Ps 24, 9-10) i pełnym czci milczeniem przed Bogiem, który jest zawsze większy” (KKK 2628).

Pytania:
1. Jaka jest istota modlitwy błogosławieństwa?
2. Czym jest Adoracja?
3. Do czego prowadzi człowieka modlitwa adoracji?

Załącznik nr 2 – grupa 2
Płonka Kościelna, niewielka wieś na Podlasiu, pierwszy raz wspomniana została w dokumencie księcia kujawsko-mazowieckiego Konrada Mazowieckiego z 1230 r. , nadającego biskupowi płockiemu, Gunterowi Prusowi, dobra ziemskie. XVII-wieczny Cudowny Obraz Matki Bożej stanowiący ozdobę kościoła w Płonce, namalowany został przez niejakiego Teodora Łosickiego. Po poświęceniu znajdował się początkowo w rękach prywatnych, a w roku 1658 Bartłomiej Roszkowski, miejscowy parafianin, ofiarował go kościołowi i parafii w Płonce Kościelnej. Były to lata niebywałych zmagań Rzeczypospolitej z nieustannie atakującymi ją wrogami. Po wojnach kozackich i najeździe szwedzkim granice Rzeczypospolitej zaczęło atakować państwo rosyjskie, jeszcze raz Szwedzi i ponownie, Turcy. I to wtedy, w najtrudniejszych chwilach, naród polski w szczególny sposób zwracał się do Swej Królowej. Cudowna obrona Częstochowy przez najazdem szwedzkim, śluby Jana Kazimierza i oddanie Matce Bożej losów Rzeczypospolitej, były tego najdobitniejszymi świadectwami. W tym czasie miały też miejsce inne, niezwykłe wydarzenia. Jedno z nich odmieniło na zawsze historię Płonki; na obraz Matki Bożej, wiszący w głównym ołtarzu kościoła, zwróciła ponoć uwagę … sama Matka Boża! W 1673 r. Katarzyna Roszkowka, córka biednej wdowy, posługująca u miejscowej szlachty, dwukrotnie miała mieć widzenia Najświętszej Pani. Najpierw 5 sierpnia, w dniu Matki Bożej Śnieżnej, a potem 14 września, w dniu Podwyższenia Krzyża Świętego. Niezwykła Niewiasta, jak opowiadała proboszczowi parę dni później dziewczyna – „Piękna Pani w śnieżnobiałej sukni”, miała w jednej ręce trzymać krzyż, a w drugiej Biblię. Nawoływała do pokuty, poszanowania dni świętych i prosiła „Wielką cześć miejcie dla Mojego obrazu w tym kościele”. Oczywiście dziewczynie nie bardzo wierzono, ale – jakby na potwierdzenie jej relacji – przy obrazie Matki Bożej zaczęto dostrzegać nocami „niezwykłą jasność”. Ponoć towarzyszyło temu bicie dzwonów, a od ołtarza odczuwano niezwykłą woń. Wieść o objawieniach zaczęła się szybko szerzyć. Do Płonki zaczęli przybywać wierni z różnych stron Polski, z Prus, z Litwy, Rusi, Galicji. Notowano liczne uzdrowienia. Już w 1679 r. bp. łucki Stanisław Dembski pozwolił na publiczny kult obrazu Matki Bożej w chwale Wniebowzięcia. Tym samym dekretem uznał też prawdziwość cudów otrzymanych za wstawiennictwem Najświętszej Pani: „Uznajemy, ogłaszamy, chwalimy i potwierdzamy prawdziwość cudów otrzymanych przed obrazem Najświętszej Maryi Panny w kościele płonkowskim jako udowodnione” – napisano w dekrecie. Zachowane w archiwum kościelnym protokoły z lat 1673-1785 wymieniają 915 przypadków uzdrowień i uzyskanych łask przypisywanych Madonnie z Płonki. Nic więc dziwnego, że na ścianach kościoła pojawiły się liczne wota. Tradycja mówi, że w Płonce modlił się też król Jan III Sobieski (ponoć zostawił, jako woto – krzyż, do dziś pokazywany w kościele). Gdy w Płonce zaczęły mieć miejsce te niezwykłe wydarzenia, niedaleko kościoła wytrysnąć miało źródełko. I z nim również zaczęto wkrótce łączyć cudowne uzdrowienia. Do dziś przybywając na odpusty do Płonki pielgrzymi odwiedzają źródełko, obmywają w nim schorzałe członki, nabierają wody i biorą ją ze sobą. 1678 r. poświęcono w Płonce nowy, drewniany kościół p.w. św. Michała Archanioła. Kościół przetrwał zamknięcie, a także wywiezienie proboszcza, ks. Andrzeja Roszkowskiego na Syberię. Aresztowano też i zesłano na ciężkie roboty do Rosji proboszcza ks. Wawrzyńca Dłużniewskiego i wikariusza ks. Andrzeja Szepietowskiego, który nigdy stamtąd nie wrócili. W 1892 roku wypędzono także . proboszcza ks. Wincentego Wojczuna, który zmarł na Litwie. Bardzo zniszczony był również kościół. Wybudowano nowy, murowany , który w 1913 roku poświęcił bp. pomocniczy łucko-żytomierski Antoni Karaś. Do tego kościoła przeniesiono cudowny Obraz Matki Bożej Wniebowziętej. W 1944 r. niemieckie wojska uciekające przez nacierającą armią sowiecką wysadziły wieże kościelne. Zawaleniu uległ dach i cała przednia część kościoła. Przetrwała przednia, wraz z kaplicą Matki Bożej, a odbudowa i odnowa trwały aż po lata 80-te. Koronacji Królowej Młodzieży (tytuł nadany Wizerunkowi w dekrecie koronacyjnym), 30.VI.1985 r., koronami papieskimi, dokonał Prymas Polski Józef kard. Glemp.

Szczęśliwaś Płonko, że ciebie zaszczyca,
Obrazem Swoim Najświętsza Dziewica.
Bóg Wszechmogący czyni w swojej mocy
Cuda przez Matkę ku naszej pomocy.

Pytania:
1. Komu objawiła się Matka Boża w Płonce Kościelnej?
2. W jakich słowach Maryja prosiła o cześć dla Swojego Obrazu?
3. Jakie fakty historyczne towarzyszyły powstającemu Sanktuarium Matki Bożej –Królowej Młodzieży?

Załącznik nr 3 – grupa 3
Istnieje wiele terminów, przy pomocy których określa się całokształt działania Kościoła. Dla Soboru Watykańskiego II istotnym słowem – „kluczem” jest słowo apostolstwo, w nauce posoborowej teolodzy posługują się słowem ewangelizacja, natomiast Jan Paweł II podkreśla treść, która zawiera się w terminie: nowa ewangelizacja. Nowa ewangelizacja według Jana Pawła II nie polega na głoszeniu „nowej ewangelii”, której źródłem bylibyśmy my sami, nasza kultura, nasze rozumienie potrzeb człowieka. Według Papieża nowa ewangelizacja to głoszenie Ewangelii zawsze nowej i zawsze niosącej nowość, która musi być prowadzona „z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu” (VS 106). Ewangelizacja jest tak dawna, jak dawna jest Ewangelia. Dziś, podobnie jak przed wiekami, aktualne są słowa Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). Jednak ta sama Ewangelia głoszona jest wciąż nowym ludziom, w nowych sytuacjach i nowych warunkach życia. Ewangelia się nie zmienia, ale zmienia się świat, któremu ma być głoszona. Inny był świat pierwszych wieków chrześcijaństwa, inny świat wieków średnich, a jeszcze inny jest świat współczesny i współczesny człowiek. Apostolstwem w znaczeniu ogólnym jest to wszystko, przez co Kościół w konkretnych warunkach urzeczywistnia i dzięki czemu wzrasta, ogarniając coraz to nowych ludzi i nowe dziedziny życia. W sensie ściślejszym jest ono realizacją przez wiernych powinności przepowiadania i świadczenia swym życiem o Chrystusie. Do zaangażowania apostolskiego w świecie prowadzi Ewangelizacja, która jest niesieniem innym Osoby Chrystusa poprzez głoszenie oraz świadectwo życia. Polega ona nie tyle na doprowadzeniu ludzi do uznania prawdy o Jezusie Chrystusie, ale raczej na doprowadzeniu ludzi do samego Jezusa Chrystusa. Według adhortacji Papieża Pawła VI, Evangelii nuntiandi, ewangelizacja powinna: ukazywać Chrystusa tym, którzy jej jeszcze nie znają, budzić wiarę i służyć jej rozwojowi, prowadzić do nawrócenia, przyczyniać się do budowy Kościoła oraz pomagać ludziom w osiągnięciu zbawienia. Dzisiaj mówi się też o Nowej Ewangelizacji, której głównym zadaniem jest ukazać Boga w Jego relacji do człowieka. Dlatego jej podstawową zasadę stanowi prawda o miłości Boga do ludzi: „Człowiek jest kochany przez Boga! Oto proste, a jakże przejmujące orędzie, które Kościół jest winien człowiekowi. Każdy chrześcijanin może i musi słowem oraz życiem głosić: Bóg cię kocha, Chrystus przyszedł dla ciebie, Chrystus dla ciebie jest Drogą, Prawda i Życiem”. Nowa ewangelizacja prowadzi do pełni życia z Nim na drodze permanentnej katechezy. Jej celem jest integralna i dojrzała wiara ogarniająca całą osobowość człowieka, odnajdującego w Nim pełny sens swego ziemskiego zaangażowania w perspektywie życia wiecznego.

Pytania:
1. Jakie relacje zachodzą między terminami: apostolstwo, ewangelizacja i nowa ewangelizacja?
2. Co prowadzi do apostolskiego zaangażowania w świecie?
3. Co jest zadaniem ewangelizacji i nowej ewangelizacji?

Załącznik nr 4 – grupa 4
Modlitwa uwielbienia
Czy zastanawiałeś się kiedyś, jaki jest sens i ostateczny cel życia człowieka? Święty Paweł w Liście do Efezjan mówi, że Bóg stworzył nas „ …po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu; my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie”. Uwielbienie, czyli oddawanie Bogu chwały i czci będzie naszym „zajęciem” przez całą wieczność, a teraz uwielbiając Boga, możemy przeżywać jakby przedsmak tego stanu. Modlitwa uwielbienia jest najbardziej bezinteresowną formą modlitwy. Trwając w ten sposób przed obliczem Boga, nie koncentrujemy się na tym, co nam dał lub co chcemy od Niego otrzymać, ale nasza uwaga i nasze serce trwają przy Bogu ze względu na Niego samego. Można powiedzieć, że ten rodzaj modlitwy prowadzi do komunii z Bogiem, otwiera na Boga i Jego wolę i jest naszym aktem całkowitego oddania się Bogu. Wychwalając Boga, doznajemy wewnętrznej radości, pocieszenia i mocy płynącej od samego Pana. Ta modlitwa oczyszcza serce z wątpliwości i skrytych pożądań, „detronizuje” nasze ego. Jest też najwyższym wyrazem wiary w Jezusa i doświadczaniem obecności królestwa Bożego. Uwielbienie Boga jest narzędziem walki duchowej i skuteczną bronią przeciw szatanowi. Uwielbienie Boga może wyrażać się w takich samych formach modlitewnych, jak każdy inny rodzaj modlitwy. Możemy oddawać Panu chwałę w modlitwie spontanicznej, modlitwie w językach, w ciszy, śpiewając pieśni chwały, śpiewając w językach, w gestach i postawach ciała. Modlitwa uwielbienia nie powinna mieć formy: „ Wielbię Cię za to, że…” , bo wtedy wyraża ona dziękczynienie. Wówczas zatrzymujemy się na tym, co otrzymaliśmy, a nie na tym, kim jest DAWCA. Właściwa forma, to skupienie się na Osobie Dawcy – na Bogu: „ Wielbię Cię, który jesteś…”, „ Wielbię Cię w darze …”. Ta forma modlitwy powinna mieć miejsce niezależnie od naszego samopoczucia i sytuacji, w której jesteśmy . Ważna jest nasza intencja (po co wielbię?), a nie piękne słowa, długie wypowiedzi, a tym bardziej uczucia. Często jednak doświadczamy tego, że modlitwa uwielbienia wcale nie jest łatwa. Jesteśmy ospali, zniechęceni, a Bóg wydaje się być gdzieś daleko. Jeśli przesłaniają nam Boga troski doczesne, jakieś przykre wydarzenie, zły nastrój, wtedy nie otwieramy się na łaskę wielbienia Boga. Ale czy Bóg z tego powodu jest mniej godny chwały? Zdecydowanie nie! Taka postawa jest wyrazem braku zaufania Bogu; oznacza postawienie spraw doczesnych wyżej Stwórcy. Wówczas potrzebujemy nawrócenia, przywrócenia Bogu właściwego miejsca w naszym sercu. Podstawą wychwalania Boga nie są uczucia, ale akt woli. Uwielbianie Boga jest źródłem błogosławieństwa. W oddawaniu chwały Bogu bierze udział cały człowiek: zarówno dusza, jak i ciało. Uwielbiamy Boga całą swoją istotą : zarówno postawą wewnętrzną, jak też słowami, gestami, postawą ciała. To, co jest w naszym wnętrzu, może być wyrażane również na zewnętrz. Odpowiednie gesty i postawy przyjmowane w wolności pomagają otworzyć serce na Boga. Kiedy wstajemy i wznosimy ręce w górę, modlitwa chwały prawie „ sama” wypływa z naszego wnętrza, gdy natomiast siedzimy skurczeni, ze schyloną głową, to i nasze wnętrze jest „ściśnięte” i nieskore do wielbienia. To, czego Bóg oczekuje od nas, to postawa dziecka , które nie jest skrępowane różnymi konwenansami, które ma pewność, że jest kochane przez Ojca i wyraża Mu swoją miłość w sposób wolny i spontaniczny. Jedną z form takiej modlitwy są Festiwale Młodych, których celem jest pogłębienie żywej relacji z Jezusem i doświadczenie diecezjalnej wspólnoty młodych. Jest to także okazja do wspólnego przeżywania wiary i dzielenia się doświadczeniem chrześcijańskiego życia.

Pytania:
1. Do czego prowadzi modlitwa uwielbienia?
2. Jak modlić się taką formą modlitwy?
3. Dlaczego człowiek powinien wielbić Boga?

Podsumowanie
Katecheta:
Wasze refleksje pokazują jak bardzo ważna jest zarówno modlitwa i ewangelizacja. Ks. Franciszek Blachnicki mówi , że „skuteczność wszelkiej ewangelizacji zależy od modlitwy, która ją przygotowuje i która jej towarzyszy”. Modlitwa podobnie jak apostolstwo jest działaniem; ona mówi o czynności, żywotności i aktywności chrześcijańskiego życia. To właśnie w modlitwie animuje się i formuje apostolski charakter chrześcijanina.
Rozwinięcie – rozmowa w parach
(Uczniowie w parach dzielą się swoim doświadczeniem wiary, co w ich życiu jest ważne w relacji z Bogiem, w jakich okolicznościach doświadczyli spotkania z Nim. Najpierw mówi jeden z uczniów ok. 2 minut, a drugi słucha; potem na odwrót. Po tym ćwiczeniu prowadzący zachęca do podzielenia się na forum klasy wrażeniami z przeprowadzonej rozmowy:
• Co przeżywałeś jako słuchacz?
• Co odczuwałeś mówiąc o swojej wierze?
• Kto spośród was w ostatnim czasie podejmował taki temat w rozmowie z przyjaciółmi?
• Dlaczego łatwo lub trudno mówić nam o swojej wierze? )

Czytanie i analiza tekstu biblijnego (Rz 10, 14 -18.20)
14 Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? 15 Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę. 16 Ale nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał? 17 Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa. 18 Pytam więc: czy może nie słyszeli? Ależ tak: Po całej ziemi rozszedł się ich głos, aż na krańce świata ich słowa. 20 Izajasz zaś odważa się powiedzieć: Dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o Mnie nie pytali.

Katecheta:
Nasza wiara opiera się na Słowie Bożym. To Słowo zostało nam przekazane, ale to nie koniec. Ono chce być przekazywane dalej, chce trafić do serc wszystkich ludzi. Jak wy, młodzi, możecie włączyć się w to dzieło głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu przyniesionej przez Jezusa?
(rozmowa z uczniami, w której wyraźnie wskazujemy na różne formy ewangelizacji dzisiaj i podkreślamy Festiwal Młodych w Płonce Kościelnej wraz ze wszystkimi punktami programu np. Katechezy, Eucharystia, Adoracja, Koncert , Świadectwa wiary itd……..)

Katecheta:
Posłuchajcie jeszcze krótkiego opowiadania, które dzisiaj dedykuję właśnie Wam:
Jezus wrócił do nieba i wdał się w rozmowę z Archaniołem Gabrielem. Nawet w niebie widoczne były oznaki ukrzyżowania. Gabriel powiedział: Mistrzu, musiałeś bardzo cierpieć. Czy ludzie znają i doceniają miłość, jaką ich obdarzasz, oraz to, co dla nich uczyniłeś? Jezus odrzekł: Ależ nie, jeszcze nie. Obecnie zaledwie kilku ludzi w Palestynie wie o tym. Gabriel poczuł się zakłopotany: Cóż więc zrobiłeś, by wszyscy dowiedzieli się o Twojej Miłości? Jezus odpowiedział: Poprosiłem Piotra, Andrzeja, Jakuba, Jana i kilku innych przyjaciół, aby opowiedzieli ludziom o Mnie. Powiadomieni w ten sposób ludzie powiedzą innym, ci opowiedzą następnym, następni podadzą dalej, aż ostatni mężczyzna i ostatnia kobieta w najodleglejszym zakątku ziemi usłyszą o tym, jak oddałem za nich życie, ponieważ tak bardzo ich umiłowałem. Gabriel sceptycznie zmarszczył brwi: No tak, a co będzie, jeśli Piotrowi i pozostałym uprzykrzy się to zajęcie? Co się stanie, jeśli ludzie, którzy przyjdą po nich, zapomną? Masz na pewno także inne plany? Jezus odparł: Nie zaplanowałem niczego więcej, Gabrielu. Ja liczę na tych ludzi.
(Paul J. Wharto. Opowiadania i przypowieści dla katechetów i nauczycieli).

Puenta:
Pamiętajcie; Jezus na Was liczy! On ma nadzieję, że Wy przyjmiecie Jego Miłość i dzięki Wam, którzy w Niego wierzycie inni ludzie dowiedzą się o tym, że Jezus ich bardzo kocha. Nie zawiedźcie Go! Bądźcie odważni! Bądźcie tymi, którzy dodają odwagi i badają, czy nie odbierają tej odwagi innym. Odwaga to podstawa bycia chrześcijaninem. Pan Bóg naprawdę ciemne noce w Waszym życiu może zamienić w jasny dzień i to jest COŚ! Kardynał Paul Poupard na Kongresie Kultury Chrześcijańskiej w Lublinie powiedział: “Potrzeba dziś mężczyzn i kobiet mocnych, wspaniałomyślnych, doskonale dwujęzycznych, to znaczy zdolnych mówić językiem Boga w języku ludzkim, podwójnie biegłych, to znaczy kontemplujących Boga i biegłych w ludzkości, zakochanych w Bogu i ludziach”. Bądźcie takimi i pozostańcie przekonani, że Maryja „Królowa Młodzieży” i Niewiasta Eucharystii poprowadzi Was do Tego, Który pierwszy Was umiłował.

Zakończenie.
Prezentacja filmu.

20 stycznia, 2022

Więcej informacji z tej kategorii

Film promujący Festiwal Młodych

Film promujący Festiwal Młodych

Serdecznie zapraszamy do obejrzenia filmiku promującego Festiwal Młodych u Królowej Młodzieży w Płonce Kościelnej....